kırılgan yaprak dur deyebilir mi rüzgara?.
Ben de öyle yüreğime ve çoşkun akan sevdama pranga geçiremem.
Ne türküler bilirdim seni severken öldürdüm,
ne hasretler bilirdim,
akşamın göz bebeklerinde beyaza boyadım.
Sen uzakların, hasretin sevdası oldun.
Sen gittiğinden beri, duymadım yalnızlıgı,
sen gittiğinden beri yolcu etmedim güneşi.
hep senlerin, sessizliğinde bekledim.
Uzaklara dalarken gözlerim ürperdim.
beklenmedik anda beni çırıl çıplak yakalamandan korkarak.
Korkularım saydam ateş toplarına dönüştü.
Yutuldum, ıssız bir girdabın ortasında.
Bir gece yarısı fırtınası gibi çekip giderken, dondum.
Körelmişti bütün duyularım, kuyruğu kesilen kediydim.
Ölümcül karanlıkta kalmıştım.
Asırlar sonrası,
Tutundum ayın çığlığına,
ve her gece, ince taneler
öpmeye kıyamadığın hüzünle dudaklarımı yalayıp gitti..

İstanbul – 12.03.2004