Fırtınalı bir aşktı belki bizimkisi
Öyleki artık ben mavi gökyüzü
Bulutların üstündeydim sanki
Sonra yaramaz bir çocuğun
Yaptığını gözler içine baka baka
Gülümseyerek inkar etmesi gibi
Yalan söyledin sevmiyorum dedin
Deliler gibi…

O anda seni kaybetmemek için
Son bir kez atıldım dökülen
Gözyaşlarımla yağmur oldum,
Kollarına dökülüp belkide
Artık sadece son bir hatıra
Parçasını kendimle birlikte
Gökyüzüne götürmek için.

Sonra rüzgar oldum da
Sessiz görünmez bir hayalet gibi
Etrafında kanatlarını çırpmadan
Silüetini aklıma, kalbime
Mıh gibi çakarcasına
Süzüldüm atrafında doya doya.

ޞimdi senden bana hatıra
Gözlerin ve gülüşün aklımda
Sanki bakışların hançer olmuş
İçime döktüğüm gözyaşlarımla
Bıçak yaralarını hem iyileştirmek
Hemde o acıyı duymak istercesine
Saklıyorum hala o ağır yükü yüreğimde.

İstanbul