Her akşamüstü çaresizim bu şehirde,
Alıp başımı gidecek bir yer ararım.
Oturup bir çare düşüneceğim yerde,
Kendimi umutsuz caddelere atarım.

Caddeler ıpıslak, caddeler kalabalık
Benliğimde sürgün binbir acaip humma.
Sükuta bürünüverir birden ortalık,
Tarifsiz sisler, kederler çöker ruhuma.

Garibim, yolum Kurtuluş Parkı’ndan geçer,
Köşe bucak birisini arar gözlerim.
İçimde gizli bir ses:-Ümitsiz olma, der
İrkilirim, yanlarıma düşer ellerim.

Farkında olmadan varırım Cebeci’ye,
Bu yokluk aleminde kendimi ararım.
Hasret biter, yaklaşırım Yenicami’ye
İçimde bir huzur, anlarım ki ben varım.

Desen desen seccadelerin sıcaklığı,
Ruhumu şefkatle sarar, dinlendirir.
Bir muhabbet havası kaplar ortalığı,
İçimden kuşlar misali uçmak gelir.

Tüm yeislerim, sıkıntılarım kaybolur
Tükenmez bir ferahlık duyarım aniden.
Ve Ankara’da bir kez daha akşam olur,
Yeniden doğmuş gibi çıkarım camiden.

(Ankara, 27.03.1982)

Ali Rıza Atasoy