Yakar adamı sonbaharın güneşi
Gezmek hoş da oturmak yürek işi
Kurumuş yaprakların üstüne basa basa
Yorar gözleri renk cümbüşü.

Sonbahar hüzün, sonbahar hazan
Yerin altına sığınan, yere yatan
Hicret var dar-i faniden bekaya
Irak değiliz dönüşü olmayan yoldan.

Ağaçlar öksüz, ağaçlar çıplak
Duygular solgun yarım yamalak
Kuşlar göçer, sesler göçer
Mevsim gider, gelir yenisi yatalak.

Cüceleşen günler, ölgün günler
Donar gündüze kanip acan güller
Bu mevsimde eksilir dostlar
Mazinin üstüne örtülür tüller.

Sisler yayılır, ufuk daralır
Perdeler iner sahne kararır
Yazıyı yazan, yörüngeyi cizen bir
Onu bilen, onu bulan, ona yakarır.