Yirmiyedi ocağında doğdum yetmişin,
İstanbul’da.
Büyür gibi oldum okula başladım.
Kerrat cetvelini ezberleyemedim hiç bir zaman.
Aşıdan kaçtım,
Haylazlıklar yaptım,
Sınıfın boyu en kısa,
En hızlı okuyanıydım.

Ayakkabı boyamakla başladım çalışmaya,
Simit sattım,
Su sattım,
Kasap Turan’ın yanında,
Bir de kaporta-boyada çıraktım.
Orta okulda çaycı,
Lisede bilgisayarcıydım.

Fener hastasıydım,
Maçlardan başka,
Antrenmanlardaydım.
Selçuk, Alpaslan, Onur, Arap İsmail,
Çingene Arif, Kova Yaşar,
Oynarlardı o zamanlar.
Stadyuma tırmanırdım,
Beleş maç seyretmek için.
Polis copuyla orada tanıştım.

Çabuk geçti lise yılları,
Derken hukuk fakültesi sıraları.
Ülke kurtaracaktım,
Hakim olacaktım…

Yirmiikisinde üniversite mezunuydum.

Yirmiüçünde asistan oldum,
Gittim Erzincan’a.
1150 kilometrelik ring seferlerine başladım,
İstanbul-Erzincan arasında.
24 saat İstanbul uğruna,
Karayollarında 30 saat ölümle dans ettim.
Sevemedim Erzincan’ı.

Yirmibeşinde dil öğrenmeli dedim,
Ayrıldım yurdumdan,
Öğrendim de.
Acılarla doluydu Almanya.
Cebimde asistan ve avukat kimliği,
Çantamda hizmet pasaportu,
İşçi tulumu giydim inşaatta,
“Schwarzarbeiter”* dim,
Bilim uğruna!

Yirmiyedisinde döndüm yurduma.
Yine Erzincan’a.

Yirmisekizinde gitar aldım,
Haddimi aşarak.
İşimi bıraktım,
İşim uğruna.
Döndüm İstanbul’uma.
Öğrenciliğimde ihmal ettiğim şeylere başladım,
Okudum ve yazdım.

Bir kaç kez aşık oldum,
Gerçek aşkı bulamadım.

Gerçek dostlarım da oldu,
Sırtımdan da vuruldum.
Güvendim,
Kızdım,
Küfrettim.
Kazık yedim.
Dolu dolu yaşadım hayatı…

Dostlar şimdilerde yirmidokuzundayım,

Hayat devam ediyor…

21.01.1999 23:20