yoklugunun içinde tükendim, bittim,
bir mum işiginda aradim güneşi,
ömrümdü harcadigim, yok diye eşi,
eritti, yakti yoklugunun ateşi…
bir sir oldu bende bu sevgi,
açamadigim bi sandik dolu hazine,
kararim, kararliligim da öldü,
ben yokum artik, sen yoksun,
dün yok, bugün yok, yarin söndü,
karda yürüyemeden, yagmurda islanmadan,
sogukta titreyemeden ve isitamadan tuttugumda ellerinden ellerini,
bakamadan gözlerine, ta içine,
saçamadan etrafa altin gülücükleri,
bilemeden dudaklarindaki lezzeti,
duyamadan her sabah kulagimdaki “seni seviyorum” fisiltili kisik sesini,
yoklugunun içinde tükendim, bittim…