hep ölüm çığlıklarıydı karşımızda sanki
yanan ozanlardı
acısız bir sabah
zindansız bir akşam ya da
insanların öldürülmediği bir Ogün, geçmiyordu
savaşmalıydık demek… demek yetmemişti…
demek susmamalıydık…
çıkarmadan mutluluğu uslarımızdan
ve yitirmeden inancımızı aydınlıklara

size benzeyemezdik, hayır
yüreğimiz, en güçlü silahımızdı bir yerde
ölülerden farksız mı olmalıydık
bırakıp ilkelerimizi
yönsüz bir erdemliliğe, hayır
iş değil, kahramanlık yoksa…
asıl olan, mutluluk mudur, öyle midir…

tiksinti, önceleri bir tutkuydu
o, yönsüz erdemliliğinize
bir yanıttı ya da

ayrıntılarında belirlenir kuralların
özgürlük ya da çelişkileri toplumumuzun
uygun ortamlarda, buyruk seven…

marşlarla değil, şarkılarla uyanacak çocuklarımız
özgürlük soluyacaklar sabahları
seviler… barışlar… kardeşlikler…
erdemli çocuklar doğuracak artık analar
bir düş mü ne?… bilmem…
içimden öyle düşünmek geldi biran
özlemişim…