Kimbilir kaç yıldan bu yana
doğayla savaştı.
çatısını korudu rüzgara karşı.
kimbilir nasıl sarmaş dolaş oldu
yıkılmamak için direklerle duvarlar,
korkunc yellere inat.
ne maniler söylendi kimbilir,
Kış akşamları,
gecelerin ta göbeğine kadar.
kaç gelin çıktı bilinmez.
kaç damata buyur etti odalar.
ޞimdi…
Köhne, kilidi kırık, yapayalnız.
duvarlar nemli, kapılar paslı.
Üzgün zavallı
–benden de yaşlı

Kış günlerinin sıcacık sabahında
Pencerede simitçi bekleyen
Küçücük çocuk başları da yok artık,
Camları kırılıp dökülmüş,
Umutlarım gibi
Yalnızlıktan.
Bacasından duman da tütmüyor
Karları eriterek göklere varan.
Zavallı bir hali var duruşunun,
Üşümüş çocuk gibi kıvranan.
Mirasçısıymış
bilmem kim bey.
ޞu karşı beton yığınında oturan.

Balıkesir – 1975