“Yalnızlık”; günahlarla başbaşa
Karabasan gibi çöktü üzerime.
Yok artık mecâlim…

Sözler verdim kendime kim bilir kaç kez,
Ne dönekmişim meğer…
Vicdanımın sesi artık çok uzaklarda,
Kayboluyor, kayboluyor duyamıyorum.

Ülfet mi yâ Rabbi bu yoksa aldanmışlık mı?
Ne fark eder bahtsız ikisi de zararlı.
Ah, acı söyleyen dostlar neredesiniz?
Her zamankinden daha fazla ihtiyacım var size.
Meğer asıl acı olan tatlı gülüşler, sözler ve rehavetmiş.

Ey “hey gidi günler”i yaşayan Isdırap Abidem!..
Ey zindan zindan nur saçan büyük mahkûm!..
Ve Cüleybib, Cüleybib, Cüleybib;
Duana ortağım huzur-u Risalet’te.

Af yâ Rabbi af! Yok başka isteğim.
Yeter ki zor çilemi bitireyim.